Saya kurang bersetuju sebenarnya dengan istilah ‘memandang rendah’. Bagi saya apabila orang dewasa khususnya ibu bapa mengemukakan pandangan yang berbeza dengan alur pemikiran seseorang kanak-kanak, hal itu lebih disebabkan kebimbangan mereka terhadap kanak-kanak itu. Betapa tidak, kanak-kanak dengan pertimbangan naif yang tidak matang selalu tidak menyedari marabahaya yang ada di sekeliling mereka. Faktor usia dan kurangnya pengalaman juga menjadikan mereka terdedah pada hal-hal berbahaya yang ‘mungkin’ di luar perhitungan mereka sebagai kanak-kanak.
Persoalan yang lazimnya timbul ialah kanak-kanak (bahkan segelintir anak-anak remaja!) dek faktor kekurangan pengertian, mereka kerap menyimpulkan ibu bapa pandangan yang berbeza itu sebagai seperkara yang identik dengan ‘tidak mengasihi mereka’.
Orang dewasa atau ibu bapa pun sebenarnya sentiasa dalam pergumulan tentang bagaimana cara sebaik-baiknya berurusan dengan kanak-kanak & anak-anak. Perkara yang paling sukar untuk dilakukan oleh orang dewasa/ibu bapa, pada hemat saya, ialah membina kefahaman dalam diri kanak-kanak itu bahawa mereka ‘kasar’ dan lazimya ‘kurang kompromi’ terhadap kanak-kanak kerana mereka mengasihi kanak-kanak.
Kelebihan bagi orang dewasa @ ibu bapa ialah disebabkan pengalaman dan kedewasaan mereka, mereka berupaya membuka hati untuk belajar tentang banyak hal daripada kanak-kanak. Kasih sayang dalam dunia kanak-kanak biasanya murni tanpa dicemari prejudis, darjat, batas usia, politik atau agama. Kanak-kanak juga lebih mudah menikmati saat-saat gembira berbanding orang dewasa. Kita yang dewasa adakalanya tumpul ‘sense of humor’ disebabkan pelbagai persoalan kita sebagai manusia dewasa. Mereka istimewa kerana mereka tidak perlu menganalisis tentang apa perlu dilakukan. Mereka hanya sibuk melayani perasaan ingin tahu tentang hal-hal yang ada di sekeliling mereka. Kanak-kanak juga ada ketabahan yang tersendiri sebagai kanak-kanak. Apabila kanak-kanak belajar berjalan, mereka tekal dengan usaha itu. Mereka jatuh dan berdiri lagi sebelum akhirnya mereka mampu berjalan dengan pantas. Sebagai dewasa, apakah kita masih mempunyai ketekalan seperti itu?
Saya percaya melayan orang muda mesti didasari dengan kasih sayang yang murni yang didasari kefahaman betapa pendisiplinan harus bergerak seiring. Kanak-kanak dan anak-anak mungkin tidak menyedari sebab mengapa ibu bapa mempamerkan kombinasi tegas-penuh pengertian. Ini bermaksud, jika ibu tegas, bapa penuh pengertian atau jika bapa tegas maka ibu penuh pengertian. Ketika saya terkial-kial sebagai bapa baru dahulu, seorang tua menasihati saya: Jika anak-anak kita takut dengan kita sebagai bapa dan ibunya, kepada siapa lagi mereka mengadu? Maksudnya orang dewasa @ ibu bapa mesti bijaksana menyeimbangkan pada isu-isu dan permasalahan tertentu supaya sentiasa ada salah seorang daripada ibu bapa yang menjadi tempat mengadu.
Kanak-kanak mesti diberi peluang dan kebebasan untuk melakukan sesuatu yang mereka lakukan. Bagaimanapun, mereka juga pada masa yang sama mesti dibimbing sebijaksana yang mungkin supaya memahami bahawa hal itu mesti dilakukan dengan penuh disiplin. Tiada masalah dalam penetapan syarat kepada kanak-kanak. Sang Pencipta juga memberi kebebasan kepada Adam dan Hawa ’memakan’ apa sahaja di Taman Eden.. Firman-Nya: : "Semua pohon dalam taman ini boleh kaumakan buahnya dengan bebas, tetapi pohon pengetahuan tentang yang baik dan yang jahat itu, janganlah kaumakan buahnya, sebab pada hari engkau memakannya, pastilah engkau mati."
Saya melihat banyak ketegasan yang terlambat. Jika anda mengasihi kanak-kanak, pastikan mereka mendapat dan faham mesej itu seawal yang mungkin. Ada lebih banyak contoh kanak-kanak yang membesar dengan baik dan menjadi ‘seseorang yang berjaya dalam hidup’ meskipun ada tekanan daripada ibu bapanya berbanding kanak-kanak yang ‘dilimpahi kasih sayang yang membabi buta’.
Salomo menyatakan: Train up a child the way he should go; and when he is old, he will not depart from it (Proverbs 22:6). Dalam bahasa jalanan kita mungkin dapat katakan: If you love your kids, love them enough to beat them so that they don't grow up to be idiots.
Kenapa orang dewasa @ ibu bapa memandang rendah terhadap kanak-kanak. Orang dewasa menganggap kanak-kanak itu tidak tahu apa-apa. Tidakkah kanak-kanak itu sebenarnya ‘istimewa’? Jawapannya mungkin dapat dirangkumkan begini: Sebab orang dewasa @ ibu bapa mencintai kanak-kanak itu dalam pertimbangan dan cara mereka yang tersendiri sebagai ibu bapa yang yakin bahawa kanak-kanak itu adalah anugerah Sang Pencipta yang mesti dibimbing dan dididik sebijaksana serta semampu mereka sebaik-baiknya.
(C) WITER GUNIK
Tiada ulasan:
Catat Ulasan